μοναδικός

-ή, -ό (ΑΜ μοναδικός, -ή, -όν) [μονάς]

αυτός που αποτελεί μονάδα, ένας και μόνος, αποκλειστικός («το μοναδικό βιβλιοπωλείο που υπάρχει στις Καρυές δείχνει με τα βιβλία του τί είναι στο Όρος το πνεύμα», Παπαντ.)

νεοελλ.

(κατ' επέκτ.) αυτός που είναι ασύγκριτος στο είδος του, σπάνιος, εξαίρετος, απαράμιλλος («μοναδική γυναίκα»)

μσν.-αρχ.

μοναστικός, μοναχικός

μσν.

(το ουσ. ως ουσ.) τὸ μοναδικόν

ο πληθυσμός που μονάζει

αρχ.

1. αυτός που είναι θεμελιωμένος στη μονάδα ή αυτός που αποτελείται από αφηρημένες μονάδες («μοναδικοὺς τοὺς ἀριθμοὺς πάντες τιθέασι, πλὴν τῶν Πυθαγορείων», Αριστοτ.)

2. αυτός που ζει απομονωμένος

3. ο ανύπαντρος

4. ο ατομικός

5. ενιαίος

6. γραμμ. αυτός που έχει έναν μόνο τύπο

7. το ουδ. ως ουσ. γραμμ. το άκλιτο.

επίρρ...

μοναδικώς και -ά (Α μοναδικώς)

με μοναδικό τρόπο («τραγουδά μοναδικά»)

(μνσ.-αρχ.) α) κατά μονάδα

β) μία μόνο φορά.